Toegegeven: nog steeds vlucht ik voor elke start in extremis naar het sanitair om mezelf te bevrijden van nóg een laatste stresskakje maar ik denk dat zelfs decennia van marathonervaring me hiervan niet zullen kunnen genezen.
In de dagen voorafgaand aan Les Cimes de Waimes vreesde elke vezel in mijn lichaam dat er een perfect déjà vu in de maak was. Regen, gemaakt van pijpen en stelen, vergezeld van een anorectische 13 graden. Dat was wat de website van het KMI het onwetende volk trachtte wijs te maken. Men kon er de bal echter niet verder naast slaan. Op de dag van de wedstrijd werden wij immers getrakteerd op een stralend zonnetje en rondde het kwik vlot de kaap van de 20 graden. Niet alleen het weertype onderscheidde deze editie van de voorgaande. In wezen kan ik beter spreken van een 'ne jamais vu'. Vorig jaar koos ik reeds de dag voordien -samen met Fré- in een kampeerwagen het ruime sop van de E40. Dit jaar tufte ik in mijn eentje de ochtend zelf over een gortdroge autostrade richting de Hoge Venen. Ook in mezelf was er iets veranderd: vorig jaar stond ik met de staart tussen de benen aan de start, onzeker mijn allereerste marathon tegemoet gaand. Nu stond ik gretig op de eerste rij van mijn startbox, zekerder van mijn kunnen en met een behoorlijk aantal marathons in de benen en het hart.
Toegegeven: nog steeds vlucht ik voor elke start in extremis naar het sanitair om mezelf te bevrijden van nóg een laatste stresskakje maar ik denk dat zelfs decennia van marathonervaring me hiervan niet zullen kunnen genezen.
3 Reacties
|
NieuwsHier vind je alle belangrijke nieuwtjes voor en door Kannibalen. Categorieën
Alles
Archief
Februari 2016
|