Grand Raid Godefroy: een kruistocht op wielen.
Naast een diepe vermoeidheid hield ik aan deze marathon ook een nieuw bijgeloof over. Dat een vloek een mens treffen kan en de weergoden dezelfde dagen op de kalender aanstipten als jijzelf. Dit jaar stond ik aan de start van vier marathons. Drie daarvan bracht ik tot een goed einde.
Mijn debuut, Cimes de Waimes, volbracht ik in regen, modder en frisse omstandigheden. Enkele weken later startte ik tegen beter weten in de Ardennes Trophy in hévige regen, zoveel regen dat zelfs de modder zich verzopen voelde en échte koude. Rillen en beven en blijdschap dat mijn remmen het begaven zodat ik een reden had om de handdoek in de ring te gooien. De voorjaarsafluiter, de Raid des Hautes Fagnes, in een notendop: Regen, zon en dan weer regen. Blubber geen modder en afwisselend fris en godverdomd koud.
Al die kommer en kwel werd echter snel verdrongen door een memorabele warme zomer waarin ik door omtandigheden weinig MTB-kilomters maakte. De zoete zomer werd gevolgd door een mierzoete nazomer. Broeierige septemberdagen die mij deden hopen op een seizoensafsluiter in -jawel- droog weer. Helaas, in het weekend van de Grand Raid Godefroy, besloten de weergoden dat er genoeg was gehoopt en breidden ze aan de die mooie nazomer een abrupt einde.
Dat kan godverdomme toch geen toeval meer zijn?