Na een vlotte inschrijving konden we rond 8u de start nemen en meteen ons een 10 tal km naar beneden laten glijden. Gelukkig konden we tussen het wolkendek door al genieten van een schemerend zonnetje bij 20 graden. Het begin was dus een goede opwarming voor een 1ste helling van cat 5 die er meteen aankwam. Op de gekozen afstand van 90km zouden ons 12 hellingen voor de wielen worden geschoven met optie op 2 bijkomende côtes, nl de Stokeau en de Rideux. Samen nog goed voor een 20 tal km.
Hans begon aanvankelijk rustig, kijkend hoe het lichaam de eerste hoogtemeters wist te verteren. Al snel, na de Côte de Lierneux , werdt duidelijk dat de benen super waren en klaar voor op elke helling van de dag met de beste naar boven te klimmen.
Na een niet onaardig begin kwam de Côte de Wanne tevoorschijn, een kuitenbijter van 3km bij een dikke 7% gemiddeld. Als 2 berggeiten klommen we naar boven, zonder al een greintje vermoeidheid te voelen. Een 10 tal km verder kwamen we aan de splitsinglus richting Stokeau, na even een blik opzij wisten we meteen dat we deze niet wilden laten passeren. Vol overgave trokken we richting de voet van één van de kortste maar zwaarste beklimming van de dag, 1km aan 12,2% avg, terecht cat 1 aangeduid. Hans trok van bij de eerste hectometers alle registers open, niemand van de mensenzee naast hem kon of durfde naar zijn achterwiel te gaan. Met zijn kleinste (39/25) verzet trok hij zich met krachtige grote halen naar boven in een absolute toptijd. Nadat hij boven een 20tal sec diende te wachten konden we samen aan de mooie maar vrij technische afdaling beginnen. Langsheen mooie slingerbochten keken we uit op het dal van Stavelot,waarna we terug op het originele parcours aan de rotonde kwamen. Na deze voldane lus ging het richting Côte de Brume bij Trois ponts. Wederom ging Hans hier met een verschroeiend tempo omhoog, waarbij vele andere deelnemers werden gedegradeerd tot natuurwandelaars.
Na de Côte de Werbomont ging het richting Mormont, waartussen nog de lus Rideux kon gekozen worden. Vooruitziend naar de 3 hellingen die zich nog aandiende besloten we deze links te laten liggen. Na de 3debevoorrading en de Aquarius stop ging het een 10 tal km in licht stijgende lijn +-3%, doorheen het
dichtbeboste stuk van de Grand Menil. Ik besloot een strak tempo van rond de 18 km/u aan te houden, hans daarentegen deed er nog wat bij en reed als een volleerde klimmer pijlsnel naar boven samen met enkele andere contadors en froomes!
In de laatste 20km kregen we nog Côte d’Odeigne, waarvoor ik een tandje kleiner moest beginnen rijden waardoor Hans een zeer mooie voorsprong had op de top, hij keerde even terug en reed samen met mij nog
een 2dex naar boven. Ik stilaan snakkend naar de finish, hans reikhalzend richting de slotklim, Baraque Fraiture.
Verrassend genoeg kregen we een ander einde dan gedacht, ipv de klim langsheen de zuidkant, steenweg rechtdoor kregen we de noordoostelijke kant vanuit La Roche gezien, voorgeschoteld. Qua hoogtemeters zal dit weinig maken maar de klim werd daardoor wel veel geleidelijker. Het ging in 2 delen, een kortere klim 2 tal km, waarna een lichte afdaling richting steenweg volgde en een 2de klim van een 4 tal km waarbij het gemiddeld stijgings% duidelijk onder de 5% bleef steken. Ik en ongetwijfeld vele andere konden dit slot wel smaken gezien het huidige energiepijl van lijf (en bike). Hans daarentegen had wel graag iets pittiger gehad en perste er op de slotklim nog eens alles uit. Hans had de Rideux wel erbij genomen indien hij dit op voorhand geweten zou hebben. MAAR dat we allebei voldaan waren was een feit. Na 107km en 4u25 bolden we onder de aankomstboog. Als aandenken kregen we een mooi vwb rugzakje mee.
Conclusies van de dag waren duidelijk het opmerkelijk goed vormpeil van Hans,die deze zomer meer dan ooit aan een sterke basis werkt en nu al klaar lijkt voor het komend crossseizoen. Kevin DL toont nog steeds graag zijn kunnen in het zwaardere ardennenwerk na 2 klimtrainingen op 3 dagen.