Vanwege de ganse ploeg proficiat met deze, voor ons, onverwachte podiumplek! |
0 Reacties
Meer nog dan een fysieke, had ik een lange mentale opbouw achter de rug toen ik aan de start stond van mijn duatlon debuut.
We schrijven midden december en ik bevind me twee maanden ver in mijn opbouw naar een nieuw seizoen van mountainbikemarathons. De motivatie staat echter op losse schroeven en rammelt langs alle kanten. Het lijkt alsof ik mijn ijzertekort en de daarbij horende Grand Canyon-diepe dip nooit meer te boven ben gekomen. Jawel, ik reed en kroop nog een succesvolle 160km van Bouillon in september om nadien met hernieuwe moed de winter in te duiken. Al snel, echter, doken de twijfels op: de ellenlange fietstrainingen, de uit de pan swingende kosten die hand in hand gaan met deze discipline, het tijdsrovende, het éénzijdige,... Eerder al geraakte ik -onder impuls van Fré- geprikkeld door het duatlon-gebeuren maar de angst nam de bovenhand: wat als ik opnieuw ten prooi val aan mijn oude loopblessure die me in het verleden jaren lang het leven zuur maakte? Midden december dus: ik sta aan de vooravond van mijn tweede strandrace. Een van de voorbereidende races in de opbouw naar mijn marathonseizoen. Als motivatie in graden kon uitgedrukt worden zou er reeds sprake geweest zijn van vorst aan de grond. Toen ik mijn bike ophaalde bij de fietsendokter en alweer een astronomische rekening gepresenteerd kreeg, vroor het plots stenen uit de grond. Fuck it: Ik stop ermee. Aan de start van de strandrace in Bredene werd ik nooit gezien. Wel trok ik mijn stoute loopschoenen aan en begon ik de maandag erop met lopen. Alea eacta est. Mijn lichaam was deze oude passie niet vergeten en de trainingen verliepen vrijwel meteen erg vlot. Helaas was de euforie van korte duur, drie weken later moest ik noodgedwongen gas terugnemen door een blessure aan de enkel. Terug op dreef? Kort nadien was ik wéér een week buiten strijd door een ordinaire maar daarom niet minder te vervloeken griep. Wanneer/Waar? Zaterdag 18 april Bloso domein Hofstade Start XC MTB Recreanten/Amateurs 12u Start FUN Cross/MTB 14u15 Wat? Recreatieve MTB-wedstrijd, +-60min Recreatieve FUN Cross +-30min Doelstelling? Het promoten van de MTB sport + naambekendheid verwerven als club in de regio Omvang? Wij bieden de mogelijkheid aan max. 70 deelnemers/reeks om deel te nemen. Zowel eigen leden als sportievelingen van buitenaf zijn welkom mits voldaan aan de vooropgestelde inschrijvingsprocedure. Van eigen leden verwachtte we max 12 deelnemers Reageren? Kan tem 1 april via email [email protected] waarbij onderstaande inschrijvingsfiche ingevuld dient bijgevoegd te worden. Zo spoedig mogelijk krijgt U een bevestigingsmail toegestuurd. Zodra de betaling vervolmaakt is krijgt U een 2de bevestigingsmail. .
Na een tweetal duatlons, een cross en een aantal pittige trainingsweken was de tijd aangebroken voor de allerlaatste wedstijd van het jaar. De duatlon van Maldegem-Kleit op 30 december. Exact een jaar geleden nam ik hier deel aan mijn allereerste duatlon en toen al kreeg ik de smaak ervan te pakken. Destijds nog met slechts enkele korte looptrainingen op het programma vatte ik de wedstrijd aan. Dit jaar was dat anders. Al enkel maanden gaan de looptrainingen telkens beter en worden deze ook langer. Het lopen bevalt me prima en is een leuke afwisseling met het biken. De duatlon van Maldegem heeft plaats op een doordeweekse dag in de kerstvakantie. Ik had al twee weekjes welverdiend verlof, samen met de kindjes. De bewuste dag, maak ik de kindjes en mezelf klaar, pak ik alles bij mekaar wat ik nodig heb en rijd richting Ternat, naar mijn ma, de babysit van dienst. Ik kom er ruim op tijd aan, zet de kindjes af en voorzie mezelf daar nog van alle nodige luxe. Een hemelse schotel middageten werd bereid…voor de kinderen weliswaar, in dit geval mijn kinderen, mijn ma haar kleinkinderen. Ikzelf beperkte me tot witte bokes met confituur, bananen, carboloader drink, etc om helemaal volgeladen met koolhydraten aan de start te verschijnen. 21/12 WVZ OLVW:
Na het overleven van mijn laatste Ardennenoffensief in Bouillon trakteerde ik mezelf op twee fietsvrije weken. Een broodnodige rustperiode na 160 kms en véél meer hms doorheen het onvergeeflijke landschap van de Semois-vallei. Niet alleen dat: evenzeer het afsluiten van een seizoen, dat hoewel memorabel toch niet gevrijwaard bleef van lichamelijke problemen en de daarmee gepaard gaande teleurstellingen. Gelukkig ben je het als mountainbiker gewoon om een hobbelig parcours te bereiden. Het komt er dan op aan om achteraf het mooiste van de rit op de voorgrond van je herinneringen te houden en te léren uit de hindernissen.
De ideale rustperiode is er eentje waarin je het zo ergens in het midden beu geraakt om te rusten. Waarin je naar je fiets begint te verlangen als een gedepriveerde junk naar zijn cocaïne. Craving. Fietscravings. En dan weer die fiets op. Aaaah. Al is het maar om dagdagelijks het pad tussen Mechelen en Antwerpen nog platter te rijden en in het weekend een modderige herfsttoertocht mee te pikken.Terug beginnen aan de winteropbouw deed deugd. Nog meer deugd deed het om na 2,5 competiteloze maanden wederom aan de start te staan van een wedstrijd. De ochtend van de wedstrijd voegde ik van de Brusselse Ring wél in op de E40 maar niet richting Luik. Niet richting de Ardeense hoogten, wel naar een andere uithoek van ons klootjesland: West-Vlaanderen, meer bepaald De Panne. Ik had een nacht met té weinig slaap achter de rug. Door de zenuwen weliswaar. Waarom eigenlijk? Voor niets natuurlijk maar toch was het zo. Misschien omdat ik na maanden zonder competitie niet meer gewoon was aan de spanning voorafgaand aan een wedstrijd? Slaaptekort: weinig ideaal als voorbereiding op een race maar ter compensatie hielden mijn darmen zich voor één keer gedeisd! Even onverklaarbaar als miraculeus. Thans stond ik samen met partner in crime Frederik Van De Velde aan de start van De Panne Beach Endurance. Door het ontbreken van een wedstrijdvergunning en ons late toekomen aan de startbox stonden we opgesteld in zowat de achterste startpositie. Niet erg gunstig maar ik liet het niet aan mijn hart komen. Nog snel wensten we elkaar succes vooraleer het startschot als een zweepslag over de 1500 in lycra gehulde konten veegde. Traag kwam de horde op gang en een drieduizendtal wielen rolden over het zand van het meest westelijke strand. Een briesje uit het noordoosten zorgde voor een duwtje in de rug. Ik besloot om zoveel als mogelijk plaatsen goed te maken op het lange rechte stuk strand dat ons voor de wielen werd geschoven. Meteen ging ik behoorlijk in het rood toen ik langs de zijkant van het pak renners bij de tientallen voorbijreed. Enkele anderen deden hetzelfde en raasden in een rotvaart voorbij. En dan volgde een bocht door het mulle zand om de dijk op te draaien. De bocht fungeerde als een trechterhals en meteen ging het onverbiddelijk te voet. Eens op de dijk draaide ik de gashendel weer meteen open en slaagde ik erin om wederom tientallen renners te remonteren. Zo zou dat hele eerste ronde gaan: op de rechte stukken in overdrive, een krampachtige inhaalrace rijdend. Dan weer in de remmen gaand in de bochten, gehinderd door het pak en onvermijdelijk te voet doorheen de mulle zandstroken. Het parcours was gezegend met een mooie variatie. Na het stuk dijk mocht er geslalomd worden doorheen de gladde straten van De Panne waarna een bochtige lus met enkele kuitenbijters verteerd diende te worden. Alsof dat niet voldoende was werd het parcours doorspekt met de nodige loopstroken waarvan de ergste bergop aan het einde van elke ronde. Mijn levensgezellin en persoonlijke toeschouwer had de kans om mij meerdere keren te zien zwoegen en zweten. Gelukkig gaf haar bevallige verschijning me telkens een tikje extra energie. Ronde twee verliep helemaal anders. Het pak was meer uiteengerokken en nu draaide ik een tijdje mee in een groepje waarvan één oersterke dame. Het tempo kon ik goed aan en ergens halverwege de ronde wist ik me los te maken van het groepje om vervolgens bij een ander weer de aansluiting te vinden. Ook dit samenwerkingsverband was geen lang leven beschoren. Na een poosje reed ik alleen. Nu eens remonteerde ik iemand, om dan weer zelf opgeraapt te worden. En zo stevende ik op de aankomst af. De finish. Vlak voor de eindstreep werden we getrakteerd op een allerlaatste mulle loopstrook. Alles gaf ik. De inspanning rukte haast de longen uit mijn lijf. Achterin mijn keel voelde ik een vreemde ijzersmaak. De laatste loodjes... Of niet? Op enkele meters van de finish hoorde ik de commentor zijn relaas over de strijd in de kopgroep brengen. Huh? Die moeten toch al lang aangekomen zijn? En dan begin het mij te dagen. Dit was de finish nog niet! Zou er nog een klein lokaal rondje af te leggen zijn? Jaja! Dat was het. Ook deze illusie bleef niet lang overeind. Een groot bord kondigde de derde en échte laatste ronde aan. Faaaaaaak!! Nog een ronde!? Een zware dobber is het wanneer je denkt dat de strijd gestreden is en dan de lijdensweg maar voor 2/3de afgelegd blijkt te zijn. Op de website stond toch dat er TWEE rondes afgelegd dienden te worden?? Géén drie!! Komaan Tim. Even vermannen en doorgaan... Aan het begin van de laatste ronde werd ik in een zandstrook terug bijgehaald door de oersterke vrouw uit het groepje. Wat voor mij een loopstrook bleek te zijn was voor haar gewoon een... ...fietsstrook. Op het lange strandstuk zag ik haar versmelten met twee andere renners. Met een felle verbetenheid zette ik de jacht in op het kersverse trio. Aanvankelijk leek dat hopeloos: zij met z'n drieën en ik alleen op het open stand. Eerst namen ze ondanks mijn verwoedde pogingen meer en meer afstand maar dan stortte hun tempo plots in elkaar terwijl het mijne overeind bleef. Het resultaat was dat ik met de dame in mijn wiel de twee mannen het nakijken gaf. Nog enkele keren moest ik op de zandstroken mijn meerdere in haar erkennen maar finaal reed ik toch weg. De laatste kilometers legde ik kromgebogen op het stuur af. Mijn hartslag flirtte met het maximum en mijn tong met de spaken van mijn voorwiel. En dan kwam er eindelijk de laatste godverdomde loopstrook voor de finish. Nog een échte allerlaatste keer spuugde ik de longen uit mijn lijf om nog een plaatsje in het klassement goed te maken. Was ik niet besmeurd geweest met zand, zout en snot dan was ik Elke in de armen gevlogen. Nu volstond een zuinig kusje. Even later reed Fré ook onder de triomfboog door. Allebei kunnen we terugblikken op een mooie race. Goed twee uur knallen op het breedste strand van België: het is eens wat anders dan een Ardennenmarathon. Geschreven door Tim Bernaerts Na mijn debuut in Weert, 5-20-5, had ik de smaak alweer helemaal te pakken. De competitiedrang die jaren in mijn lichaam schuilde kon zich eindelijk nog eens tegoed doen.
11 november, wapenstilstand, niets van, ik haal al mijn wapens uit de kast en maak me klaar om richting het Naamse Malonne te vertrekken. Onderweg, zoals gewoonlijk, 5 keer stoppen om water af te laten en het voelt toch wel koud buiten. Een goed uurtje onderweg en in Malonne aangekomen, zie ik nergens een wegwijzertje naar waar het zich allemaal zou afspelen. Vreemd, op de website ook al geen enkel adres te vinden. Een nalatigheidje van de organisatie. “Als de organisatie hier al faalt,…” denk ik bij mezelf. Achteraf blijkt niets minder waar. Dit is een zeer goed georganiseerde duathlon, met het nodige vertier voor en na de wedstrijd. Zondag 16/11 staat intussen de 5de manche van het WVZ criterium te wachten. De renners krijgen een mooi vrij technische omloop over 90% bospaden voorgeschoteld. De bikers zijn ongetwijfeld niet in het nadeel op dit selectief parcours.
Na een sterke wedstrijd in Kester is kannibaal Hans Naets gemotiveerd zijn uitstekende vorm te bevestigen. Verder zal naar alle waarschijnlijkheid Fréderik VDV eveneens met de MTB afzakken om met een daginschrijving deel te nemen. Laten we hopen.. Verder zijn zondag onze overige MTB'ers aanwezig op de TT Andenne. Aldo,Christophe én Kevin W zullen hier de heuvels gaan trotseren. Veel succes & vooral plezier dit weekend! De 1ste 3 wvz- manches zijn reeds gepasseerd, tot nutoe steeds snelle vrij droge omlopen gekend omwille van de gunstige weersomstandigheden. Maar daar komt beslist snel verandering in.
Hans wist na een minder resultaat in de 1ste manche (37e), zich in Wemmel knap te herpakken en reed een zeer constante race met een 13e stek als eindresultaat. Afgelopen zondag te Neerijse moest hij vrede nemen met een 20ste stek op een zeer selectief parcours. Volgende zondag opnieuw cross en dat op opnieuw een zwaar maar eerlijke omloop. Start 10u30, Adres: Daalstraat 6; 1755 Gooik (Kester) Foto's vd verreden crossen vindt je hier Na een mooie sportieve zomer en vooral een goed najaar wat betreft het weer vooral maken we ons nu stillaan op voor een nieuw crossseizoen en dat vooral in het WVZ criterium waar we nog steeds een grote rol van betekenis willen én vooral zullen spelen met onze voornaamste namen Hans Naets & Antoon Crabbé. Hans bewees deze zomer zijn grote motor en is meer dan ooit klaar voor die stap voorwaarts, waar we uiteraard samen met hem op hopen. Antoon was afgelopen winter weer de regelmaat zelven en zal nu ook wekelijks op die top10 gaan mikken om zo een goed eindklassement te scoren. Laurent hoopt dan weer op enkele drogere omlopen die hij nauwgezet zal uitkiezen, toe te slaan terwijl de huidig wvz kampioen Kevin Wielemans net op deze parcours zijn (voorlopig) afscheidt vd cross zal voorzien. Voorlopig is dit gepland op 26/10 te Wemmel en 14/12 te Hofstade, voor eigen publiek.
Ondanks de koude wintermaanden zullen ook onze wegfanaten,mtbkers niet stil hoeven te zitten vermits we volop wekelijkse ritten plannen waarbij we elkaar kunnen motiveren de conditie op pijl te houden en hier en daar enkele leuke toertochten en zelfs beachraces uit te pikken! Onze vaste mtb avondtrainingen gaan onder voorbehoud steeds door op di & vrij avond 19u, vertrek bij kevin W. Een avondtoertocht die reeds gepland staat is die van Bonheiden op vrij 31/10, vertrek Sporthal Berentrode, daginschrijving mogelijk. De overige toertochten verlopen steeds op zondagmorgen en worden gepost via forum. De vaste wegtrainingen zullen nu zaterdag 18/10 van start gaan en vinden onder voorbehoud steeds plaats om 9u , vertrek bloso zwembad Hofstade. We zullen hier steeds een rit van min 3u voorzien. Iedereen welkom, zowel met de mtb,cross als wegfiets. Tempo wordt steeds aangepast aan de zwakste schakel ;) Tot slot iedereen een behouden en vooral actieve winter toegewenst met de nodige afwisseling! |
NieuwsHier vind je alle belangrijke nieuwtjes voor en door Kannibalen. Categorieën
Alles
Archief
Februari 2016
|